Nowy pomysł prezesa Radosława Kiełbasińskiego, to cykl szkoleń dla naszej czołówki prowadzonych przez wybitnego fachowca - Krzysztofa Martensa. Taki plan szkoleń wymagałby dużych nakładów finansowych i wielu wolnych terminów w kalendarzu, więc w tym roku nie ma na to praktycznie żadnych szans. Ale rozpoczęcie cyklu z końcem tego roku i kontynuowanie w 2009 jest zdaniem prezesa realne. Mam jednak obawy, że niewielu naszych czołowych brydżystów na te ewentualne szkolenia się zapisze. Są przecież związani swoją pracą zawodową, a trudno dobrze pracować na dwóch etatach.

W pierwszym odcinku wspominałem o wzrastającej agresywności współczesnego brydża. Krzysztof Martens lansuje nawet potrzebę stosowania dwóch systemów: przedpartyjnego i popartyjnego. Para Martens - Jassem gra więc przed partią silnym otwarciem 1♣ (15+ bezatutowe, 17+ kolorowe), zaś otwarcia 1 w kolor są od 9 PC. Rzeczywiście, przed partią silny trefl jest w dużo mniejszym stopniu narażony na destrukcyjną licytację przeciwników - przeciwnicy są w połowie po partii, więc nie szaleją. Gra dwoma systemami jest jednak trudna, bardziej męcząca. Trzeba być skoncentrowanym na założeniach już na wstępie rozdania, w zależności od tych założeń przestawiać w głowie strefy bilansowania oraz mechanizmy licytacji. Na długim dystansie pojawia się dodatkowe zmęczenie związane ze stosowaniem skomplikowanego systemu.  Dawno temu uczyłem się brydża kibicując często podczas rozgrywek kadrowych znakomitej parze Z. Szurig – J. Zaremba.  Właśnie oni grali dwoma systemami, przed partią systemem słabych otwarć „Bez Nazwy”. Zdarzało się tak, że tam gdzie licytacja na innych stołach była 1BA-3BA oni dochodzili do tego kontraktu po ośmiu okrążeniach. Zmęczenie, pojawiający się niedoczas odbijały się niekiedy na jakości rozgrywki, pojawiały się też kary czasowe. Zupełnie przeciwną filozofię gry prezentował inny znakomity gracz Krzysztof Lasocki, który odrzucał wszelkiego rodzaju daleko idące ustalenia systemowe, by nie ograniczały jego inwencji. Niestandardowe licytacje były jego siłą, gdyż informacje o jego karcie często były wielka tajemnicą dla wszystkich obecnych przy stole. Ujmując rzecz naukowo, dziś można powiedzieć, że Lasocki preferował zasadę kamuflażu.

Szybko do celu: Prowadź tak licytację, by przy minimalnej wymianie informacji osiągnąć właściwy kontrakt.
Lasocki nawet niekiedy szedł dalej; licytował tak, by przeciwnicy zgłupieli na wiście.
Nie zawsze to się udawało, ale skuteczność była duża (wystarczy popatrzeć na osiągnięcia sportowe Krzysztofa Lasockiego).

Kiedy szybkość, a kiedy precyzja?
W dzisiejszym brydżu precyzja tyczy przede wszystkim licytacji szlemowej. Przy licytacji końcówek nie silimy się zbytnio, zgłaszamy je unikając zbytniej wymiany informacji. Patrząc w odkryte karty, końcówki tak wylicytowane często są poniżej szans, ale równie często wypuszczane są pierwszym wistem. A przecież w sporcie najważniejszy jest wynik.
Temat ten nie da się zamknąć w kilku zdaniach, ale dziś na tym poprzestańmy.

Dobrze znaczy skutecznie
W latach sześćdziesiątych, gdy zaczynałem naukę brydża, bardzo mnie cieszyła każda nowa konwencja ukazująca się w m-ku Brydż (innej literatury nie było). Na przykład niemal co miesiąc ukazywała się kolejna wersja Staymana rozkładowego. Pamiętam, że jedna z nich rozpoczynała się od odpowiedzi dublem, kolejna odpowiedź na relay pokazywała kolory i cały układ ręki rozgrywającego był wyłożony… - wistującym na tacy. Znacznie później zrozumiano, że nie tędy droga - to dlatego m.in. pojawił się Stayman odwrotny.
W dzisiejszym brydżu znacznie większą uwagę zwracamy na właściwe operowanie informacją. (Jeden z czytelników ŚB właśnie zabiera się do pisania pracy magisterskiej o sposobach wykorzystywania teorii informacji, teorii optymalizacji i teorii decyzji w brydżu.)
We Wspólnym Języku-2000 po otwarciu 1♥/♠ odpowiedź 2BA wskazywała fit i siłę CO NAJMNIEJ inwitu. Ustalenie będące w sprzeczności z zasadą kamuflażu, bowiem otwierający musiał dalej informować o swym składzie na okoliczność potencjalnych możliwości szlemikowych partnera. Stosując się do zasady kamuflażu sekwencja 1♥/♠-2BA powinna być tylko inwitem, wtedy otwierający mając nadwyżkę licytuje końcówkę, nic nie mówiąc o układzie swojej ręki - szybko do celu.
Rozwijając tę koncepcje wprowadziłem we Wspólnym Języku XXI pojęcie odzywki przystankowej.
Przykład:

W            E
1♠            2♣ (może być wyczekujące)
2♦/♥          ?

Teraz E może uzgodnić piki na kilka sposobów:

2♠ – z bardzo poważnymi aspiracjami, a otwierający ma obowiązek szczegółowego opisania
         ręki.
3♠ – przystankowe. Przystanek na drodze do końcówki. Partnerze jeśli nie masz wyraźnych
         nadwyżek, zgłoś końcówkę.
4♠ – najsłabsze z możliwych.

Tak więc wiemy już, że dobry system licytacyjny powinien mieć mechanizmy kamuflowania informacji. Niewątpliwie najbardziej zakamuflowaną jest licytacja relayowa - jeden pyta, drugi odpowiada - pod warunkiem, że ostateczny kontrakt grany będzie z ręki kapitana (pytającego). Jednak jednokierunkowa wymiana informacji oprócz zalet ma wiele wad, a o których już wielokrotnie pisałem. Niemniej nowoczesny system licytacyjny powinien mieć możliwość wejścia na ścieżkę licytacji jednokierunkowej, służą temu odzywki wyczekujące, intencyjne (przez Martensa nazywane hasłowo - waiting).

Czy grać dwoma systemami?
Nie jestem zwolennikiem tego pomysłu. I to nie tylko z powodów o których wspominałem na początku artykułu, ale także dlatego, że wg mnie słabszymi otwarciami chciałbym grać także po partii.
Oni przed, my (NS) po partii.

    ♠ A K W 10 6     ♥ 10 6 5    ♦ 7     ♣ 9 8 7 6

…wejdziemy do licytacji?

Tak, wejdziemy 1♠, mimo ze jesteśmy po partii, a przeciwnicy statystycznie mają wyraźną przewagę siły. Nasz dobry kolor, fity w kolorach nie licytowanych sprawiają, że raczej nic złego nam się nie stanie.
Gdybyśmy z taka ręką mogli otwierać bylibyśmy jeszcze bardziej bezpieczni, gdyż wtedy przeciwnicy nie wiedzą o swoich kartach jeszcze nic, a być może to my będziemy w ataku.
Warunek: Przy tak przysłabionym otwarciu powinniśmy mieć kolor wart pokazania, gdyż niezwykle ważnym elementem licytacji jest wskazanie wistu. Niby dla wszystkich powinno to być oczywiste, ale pozwolę sobie podeprzeć się konkretnym przykładem. Przeglądając relacje z pewnego prestiżowego turnieju teamów trafiłem na takie rozdanie:

WE po, rozd. W.	♠  10 4 ♥  D 10 7 5 4 2 ♦  K 8 ♣  D 6 2
♠  A K W 7 ♥  K W 6 ♦  A 7 2 ♣  K 9 2		♠  9 ♥  9 3 ♦  D 10 9 4 3 ♣  A 8 7 4 3
	♠  D 8 6 5 3 2 ♥  A 8 ♦  W 6 5 ♣  10 5

Pierwszy stół, licytacja Acolem:

S zwiastował w pika, +630 dla WE.
Drugi stół:

* - silny trefl; ** -  wywoławcza, mam co nieco w karcie.

Kontrakt BA został ustawiony z teoretycznie lepszej ręki, ale po wiście kierowym rozgrywający poległ za -200. W sumie +830 dla NS.
Przykładów pokazujących jak ważne jest wskazanie wistu można wyłowić wiele z każdych brydżowych zawodów.
Drugą zaletą słabych otwarć jest wepchnięcie przeciwników na obszar licytacji obronnej. Popatrzy na takie rozdanie:

Obie po; rozd. N.	♠  D W 9 8 7 ♥  7 4 2 ♦  A D 6 ♣  4 3
♠  A 2 ♥  K 8 ♦  10 7 4 3 2 ♣  A 10 6 5		♠  K 5 3 ♥  A D 3 ♦  5 ♣  K D 9 8 7 2
	♠  10 6 4 ♥  W 10 9 6 5 ♦  K W 9 8 ♣  W