Szkoła brydża - Władysław Izdebski

Artykuł z m-ka BRYDŻ 11-12/1989

TERENCE REESE

Wśród największych brydżystów nie może zabraknąć Anglika - Terence Reesa, uważanego w latach 60-tych przez wiele ekspertów za najlepszego gracza świata. Na opinię tą złożyło się pasmo wielu sukcesów w najpoważniejszych imprezach, popartych błyskotliwą, niemal bezbłędną grą.
Był uważany za „brydżystę doskonałego" - beznamiętny, posiadający niezwykłą umiejętność koncentracji, dystyngowany.
Predyspozycje do gier odziedziczył po rodzicach - byli oni namiętnymi graczami w wista i brydża. Młody Terence nauczył się grać w brydża w 1919 roku, mając 6 lat. Mając 14 lat wystąpił po raz pierwszy w turnieju. Podczas studiów w Ox-fordzie był kapitanem uniwersyteckiej drużyny brydżowej. Pierwszym wygranym przez niego poważnym turniejem był Hardwick Cup w Bourne w 1936 roku. Przez następnych 30 lat Reesa wygrał prawie wszystko, co w brydżu można wygrać: Bermuda Bowl w 1955 roku, Olimpiadę na układane karty w 1961 roku, czterokrotnie drużynowe mistrzostwa Europy; zajął drugie miejsca w Olimpiadzie drużynowej w 1960 roku oraz w Mistrzostwach Świata Par w 1962 roku.
Reese, w nie mniejszym stopniu niż grą, zajmował się także pracami teoretycznymi. Był współtwórcą systemu „Acol" w latach trzydziestych; na początku lat sześćdziesiątych opracował system „Little Major", który miał być odpowiedzią na sztuczne systemy Włochów i Francuzów. Napisał wiele doskonałych książek brydżowych, poruszających właściwie wszystkie aspekty gry. Prowadził regularne audycje radiowe na temat brydża. Jest korespondentem brydżowym wielu pism, w tym tak znanych, jak ,,Observer" i „Evening News".
Jako zawodnik, Reese był przede wszystkim doskonałym technikiem. Wiele jego rozgrywek i wistów publikowano w pismach brydżowych całego świata. Oto dwie próbki jego umiejętności:

1. Rozdanie pochodzące z gry robrowej z Crock-ford's Clubu: Reese, jako S, rozgrywał 3BA.

♠	A 7 6
♥	K 5
♦	W 9 8 7 3
♣	A K 2

♠	K W 5
♥	7 6 4 2
♦	A K 2
♣	D 5 3

W zawistował ♠3. Rozgrywający dołożył blotkę ze stołu, a E dołożył 10-tkę. Rese zabił w ręku królem i natychmiast zagrał blotkę karo spod A-K, licząc, że nawet, jeśli W wskoczy damą karo, to nie będzie miał przesłanek do zagrania w kiery. Wielu graczy, nawet ekspertów, wzięłoby lewę pikową waletem i sprawdziło kara, co w przypadku niespadnięcia damy i wzięcia na nią lewy przez W zmusi go do zagrania w kiery. Jest to typowe dla stylu gry Reesa.

2. Rozdanie z Bermuda Bowl 1955.

♠	10 8 7 6
♥	---
♦	K D W 10 9 7 5
♣	8 2

♠	D 5 4 2
♥	A 10
♦	---
♣	A K W 10 9 7 6

♠	A W 9 3
♥	K W 8 7 4 3
♦	A 3
♣	4

♠	K
♥	D 9 6 5 2
♦	8 6 4 2
♣	D 5 3

Reese	North	East	South
1 ♣	3 ♦	3 ♥	4 ♦
6 ♣	pas	pas	pas

N zawistował ♦9. Amerykański rozgrywający, Rosen, zdecydował się zagrać na jeden z dwóch impasów - damy treli lub króla pik. Zabił więc asem w stole i zaimpasował trefla. Udało się i wygrał.
Reese znalazł linię rozgrywki, dającą znacznie większe szansę realizacji kontraktu: Wziął pierwszą lewą atutem w ręku, zagrał asa i króla trefl. Zagrał teraz asa kier, dziesiątkę kier zabił w stole królem i zagrał waleta kier. Podłożoną przez S damę przebił atutem i wpuścił S do ręki damą trefl. Każde jego zagranie dawało wygranie kontraktu - piki do wideł, kiery - wyrabiały resztę koloru, karo - wpuszczało w stół, co umożliwiało wyrobienie fort kierowych i dojście do nich asem pik (bez impasu pik).
Reese praktycznie przestał brać udział w turniejach międzynarodowych po tym, jak podczas Mistrzostw Świata w 1965 roku w Buenos Aires, wraz z partnerem, Borisem Schapiro zostali oskarżeni przez parę amerykańską Dorothy Hayden - B. Jay Becker oraz dziennikarza Alana Truscotta o wskazywanie liczb kart w kierach za pomocą sposobu trzymania kart (według Amerykanów, klucz był następujący: dwa palce na koszulkach kart to 2 lub 5 kierów, w zależności od tego, czy palce są wyprostowane, czy zgięte; trzy palce to 3 lub 6 kierów itd.). Sprawie nadano oficjalny tok i zebrany na miejscu Komitet wykonawczy Światowej Federacji Brydżowej uznał Brytyjczyków winnymi. Wyrok przekazano Brytyjskiej Lidze Brydżowej. Powołała ona specjalną komisję, której przewodniczył Sir J. Foster, doradca królowej. Komisja Fostera po 10 miesiącach prac opublikowała werdykt, który praktycznie uniewinnił Reesa i Schapiro. Według jej raportu, dokładna analiza materiału dowodowego wykazała, że w grze Reesa i Schapiro nie widać, aby informacje, jakie rzekomo mieli sobie przekazywać, w sposób zauważalny wpływały na ich grę. Koronnym argumentem 'było to, że łączny rezultat 29 opisanych przez Amerykanów rozdań to 23 IMP dla przeciwników drużyny brytyjskie]! Werdykt komisji Fostera nie został uznany przez WBF. Stała ona na stanowisku, że sprawę przekazano BBL tylko w celu ukarania winnych.
Dopiero, pod koniec 1968 roku, Światowa Federacja Brydżowa przywróciła pełne prawa ukaranym, uznając trzyletnie wykluczenie z rozgrywek mistrzowskich za wystarczającą karą. Jednak od tego czasu ani Reese, ani Schapiro nie wzięli udziału w imprezie międzynarodowej rangi mistrzowskiej.